Aangrijpend interview Bruno Silva over zijn situatie

In een uitgebreid interview in El Observador in Uruguay reageerde Bruno Silva uitgebreid op de gebeurtenissen na zijn schouderoperatie, waarbij hij korte tijd in levensgevaar raakte, en zijn vooruitzichten.

Na een operatie aan zijn schouder in een Nederlands ziekenhuis, ging het volgens Bruno Silva mis. Nog op dezelfde dag van de operatie mocht hij naar huis. De enorme pijn was normaal zo werd hem verteld. Nadat de pijn niet wegtrok kreeg hij na twee dagen koorts en werd zijn arm dikker. "Toen ik in het ziekenhuis opgenomen werd, bleek een infectie in alle hevigheid toegeslagen te hebben. Ik was erg ziek en had geen kracht meer. Mijn nieren waren gestopt met werken, zo bleek. Ik was wel bij kennis, maar had geen kracht iets te doen. Op een bepaald moment wilde ik mijn voet bewegen. Toen dat niet lukte, realiseerde ik me dat het goed mis was."

In totaal lag de rechtsback van Ajax 24 dagen in het ziekenhuis voor behandelingen. "Ik had totaal geen kracht en kon nauwelijks spreken. Mijn handen waren opgezwollen en leken wel bokshandschoenen. Mijn normale gewicht is 66 kilo, in het ziekenhuis woog ik 93 kilo. Ik was totaal opgezwollen door de infectie."

In die 24 dagen was Bruno Silva 3 keer geopereerd. "Ze zeiden me dat ik geluk had dat ik een sportman was. Een normaal iemand zonder mijn conditie, zou het volgens het ziekenhuis niet overleefd hebben."

Aansluitend begon een proces waarbij hij probeerde weer fit te worden. Volgens de back was de pijn ondraaglijk. Onderzoek om de pijn te verminderen wezen uit dat hij opnieuw onder het mes moest. Dat gebeurde uiteindelijk in Porto Alegre, waarna hij in Brazilie verzocht werd. "Ik moest dag en nacht iemand bij me hebben om me te verzorgen."

Inmiddels is hij bezig met fysiotherapie. De pijn is volgens Bruno draaglijk geworden. In februari of maart denkt hij terug te keren naar Nederland. "Ze hebben me verteld dat de kansen dat ik nog weer kan voetballen klein zijn, de kansen op een terugkeer in het professionele voetbal miniem."

"Maar mijn belangrijkste taak is nu om de kwaliteit van mijn leven te verbeteren. Dat ik weer de normale dagelijkse dingen zelf kan doen. Ik kan niets pakken dat op bepaalde hoogte ligt, mijn dochter niet naar bed brengen. Het is confronterend om te denken dat je arm misschien nooit meer hetzelfde wordt."